Ήταν ένα ζεστό αυγουστιάτικο πρωινό. Ο γιός μου, ο Νικόλας, ήταν μόλις δέκα μηνών, δεν είχε ακόμη περπατήσει, αλλά εγώ τον έβλεπα ήδη ώριμο άνθρωπο. Εκείνο το πρωί θα πρωτοπήγαινε στον Παιδικό Σταθμό…

Ήταν μια μέρα που, είν’ αλήθεια, την περίμενα με ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μια πλευρά ένιωθα αγωνία και θλίψη, από την άλλη, ήμουν πεπεισμένη για την αναγκαιότητα αυτής της τομής στη ζωή του η οποία, παράλληλα, θα αποδέσμευε πτυχές και της δικής μου ζωής που, για μια διετία σχεδόν, βρισκόταν σε λανθάνουσα μορφή.

Υπερίσχυσε φυσικά το άγχος κι αφού άφησα τον Νικόλα στο Σταθμό, στο διπλανό κτίριο απ’ το σπίτι μας, γύρισα και προσπάθησα να ξεχαστώ μ’ έναν καφέ στο μπαλκόνι. Προτού καλά καλά πιώ την πρώτη γουλιά, άκουσα τα κλάματά του… Όλα ξανάρχιζαν απ’ την αρχή.

Το σοκ πάντως το ξεπέρασα γρήγορα, όσο κι αν τότε μου φαινόταν βουνό. Όσο για τον Νικόλα, εκείνος ξεπέρασε το δικό του ακόμη γρηγορότερα. Χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει ότι η μαμά του βρισκόταν κάπου εκεί κοντά, έκανε καθημερινά αλματώδεις προόδους τόσο στη γενική συμπεριφορά του, όσο και ειδικότερα, σε θέματα προσαρμογής στην καινούργια του ζωή.

Ήταν η πρώτη μεγάλη αλλαγή στη ζωή του, μια αλλαγή θετική που ανοίγει νέους ορίζοντες, είχε πάρει τον δρόμο του, πράγμα που τελικά ήταν ο στόχος… Και είμαι σίγουρη, πως η μικρή του παιδική ψυχή διαισθανόταν τα πάντα ίσως και πιο άμεσα απ’ ότι εγώ.

Μερικά χρόνια αργότερα, με το δεύτερο γιο μου, η εμπειρία ήταν διαφορετική. Δεν είναι μόνον τα δικά μου τα παιδιά που διαφέρουν έτσι, συμβαίνει στις περισσότερες περιπτώσεις. Δευτερότοκος ο Αντρίκος, αλλιώτικος χαρακτήρας, πιο ισορροπημένος και υπάκουος, περισσότερο συνεννοήσιμος και κατασταλαγμένος. Ο σταθμός που πήγαν ήταν ο ίδιος και κέρδισαν και οι δύο…

Άννα Ραφτοπούλου, 1958 – 2023

Διαβάστε ακόμα σε αυτή την ενότητα: η προσαρμογή / το ευτυχισμένο παιδί / ο πρώτος αποχωρισμός / 13 πολύτιμες συμβουλές / γενικά περί επιλογής